Ύμνος στη θάλασσα

Έναν ύμνο λαχτάρησα στη θάλασσα σε ρυθμούς απλωμένους σαν τις κραυγές των κυμάτων·

στη θάλασσα όταν ο Ήλιος στα νερά της σαν κατακόκκινη σημαία κυματίζει·

στη θάλασσα όταν φιλά τα χρυσαφένια στήθη των παρθένων ακτών που καρτερούν διψασμένες·

στη θάλασσα καθώς ουρλιάζουν οι ορδές της κι εξακοντίζουν οι ανέμοι τις βλαστήμιες τους·

όταν αστράφτει μέσα στ’ ατσάλινο νερό η λαμπερή και αιμόφυρτη σελήνη·

στη θάλασσα όταν πάνω της διαχέει την απροσμέτρητη πίκρα του το Κύπελλο τον Άστρων.

Σήμερα κατηφόρισα απ’ το βουνό στην κοιλάδα

κι απ’ την κοιλάδα στη θάλασσα.

Ο δρόμος τράβαγε μακρύς όσο κρατάει ένα φιλί.

Οι μυγδαλιές σκορπούσαν τις γαλανές σκιές των κορυφών τους πάνω στο μονοπάτι

και στην κορφή της κοιλάδας, ο ήλιος

τινάζει τις ολόχρυσες Γολκόνδες του στο γλαυκό του δάσους: Θάλασσα!

Μητέρα, Αδελφή, Ερωμένη…!

Μπαίνω μες στους απέραντους κήπους των νερών σου και κολυμπώ μακριά από τη στεριά.

Τα κύματα έρχονται, με τους εύθραστους θυσάνους των αφρών και χάνονται μες στην βουή. Προς την ακτή.

Με τις κοκκινωπές βουνοκορφές της

με τα γεωμετρικά της σπίτια

με τις φοινικιές της, έρμαια του ανέμου

που τώρα έχουν γίνει πελιδνά και παράλογα σαν αποκρυσταλλωμένες μνήμες!

Ω θάλασσα! Ω Ήλιε. Ω απέραντη κοίτη!

Και ξέρω γιατί σ’ αγαπώ. Ξέρω πως είμαστε πολύ γερασμένοι,

κι ότι εμείς οι δύο γνωριζόμαστε εδώ κι αιώνες.

Ξέρω πως τα σεπτά και γελαστά νερά σου πρωτάναψε ο όρθρος της Ζωής.

(Στην τέφρα ενός τρτογενούς απομεσήμερου, ακούστηκαν οι πρώτοι μου παλμοί στην αγκαλιά σου.)

Ω πρωτεόμορφη, βγήκα από μέσα σου!

Κι οι δυο μας αλυσοδεμένοι και περιπλανώμενοι·

κι οι δυο μας με ακόρεστη τη δίψα γι’ άστρα·

κι οι δυο μας φως, αέρας, δύναμη, σκοτάδια·

κι οι δυο μας με τις απέραντες επιθυμίες μας, μα και τη φοβερή μας δυστυχία!

– Χόρχε Λουίς Μπόρχες